Lichtschip 12

27-01-2021

Het is rond middernacht als ik, samen met mijn baasje, nog een kort plasrondje door de Vesting loop. Het is stil op straat, er is geen hond te zien. Ondanks dat ben ik toch aangelijnd. Dat hoort nu eenmaal zo tijdens de avondklok. Regels zijn immers regels, ze zijn er niet voor niets.

Al sjokkend over de Koningskade trekt een plotselinge beweging bij het hek van de Noord Hinder mijn aandacht. Zie ik het goed ? Is dat Joe ? Ja dus, dat is Joe !

Joe is een pitbull, eentje van het ergste soort. Joe noemt zichzelf een vrije jongen, doet altijd waar hij zin in heeft, houdt nooit rekening met anderen en loopt nooit aangelijnd. Tijdens mijn plasrondjes probeer ik hem altijd te ontwijken, maar soms lukt dat niet. Dan heeft hij mij al op grote afstand in het vizier en staat hij na een korte sprint plots voor mij.

Joe staat dan niet op “anderhalve meter”, nee die regel geldt niet voor hem. Het liefst staat hij dan bijna snuit tegen snuit voor je. Je wordt dan indringend aangekeken en met een licht gegrom laat Joe dan zijn tanden zien. Zo ook vandaag.

Ik sta er enigszins geïntimideerd bij en krijg het Spaans benauwd als onze baasjes ook nog in gesprek raken. Het gaat over het virus, de mondkapjes en de avondklok. Mijn baasje houdt zich aan de regels. Hij houdt gepaste afstand, draagt waar nodig een mondmasker en wast tientallen keren per dag zijn handen.

De baas van Joe vindt dat allemaal maar onzin. Er volgt een minutenlange monoloog waarbij de baas van Joe regelmatig met stemverheffing zijn standpunt duidelijk probeert te maken. Mijn baasje hoort het aan, maar zegt niets. Hoeft ook niet, ik weet precies wat hij denkt.

Joe kijkt mij nog steeds indringend aan. Ik voel mij ongemakkelijk en probeer dan toch maar vriendelijk een gesprekje met Joe aan te gaan.

Ik vraag hem of hij het al gehoord heeft, van die wolf die in het Kooistee Bos gezien is ? En dat die wolf al verschillende honden gebeten heeft ? Er is zelfs al een hond door een aanval van de wolf overleden. Onze burgemeester heeft nu maatregelen afgekondigd: er mogen voorlopig geen honden meer in het Kooistee Bos uitgelaten worden.

Joe schudt heftig zijn hoofd, het kwijl vliegt in de rondte. Ik probeer wat meer afstand van Joe te nemen, maar mijn riem staat al helemaal strak. Dan begint Joe, net als zijn baas, aan een monoloog.

“Een wolf ? In het Kooistee Bos ? Zeg Bassie, ik zal jou eens wat vertellen. Ik ben voor niemand bang en al helemaal niet voor wolven. En dat verbod van die burgemeester ? Nou, daar heb ik dus gewoon maling aan. Niemand kan mij iets verplichten, ook die burgemeester van jou niet. Ik heb het recht om overal te lopen, dat staat in de Grondwet. Wie wil mij dan nog tegenhouden ? 

Bovendien bijten wolven niet. En er kwam laatst een hond uit het Kooistee Bos en die was niet gebeten. Dus hoeveel bewijs wil je hebben ? Maar als wolven dan toch bijten, dan bijten ze alleen maar zeer oude zwaarlijvige teefjes. Dus hoeveel risico loop ik ? Nul komma nul.

En dan nog: leuk dat er een wolf in het Kooistee Bos gezien is, maar is dat wetenschappelijk bewezen ? Wolven bestaan alleen maar in sprookjes, dat weet toch iedereen ! Die wolf in het Kooistee Bos is dus een verzinsel van de autoriteiten, ze willen ons gewoon bang maken.

Dat hele gedoe met die wolf is gewoon onzin, ze verzinnen het waar je bij staat. Straks gaan ze ook nog zeggen dat de wereld rond is en dat er ooit mensen op de maan geland zijn. Hou toch op ! Ik ben er helemaal klaar mee, ik doe niet meer mee met al die onzin !

En waar zou ik mij zorgen over maken ? Weet je, als ik dan toch gebeten wordt, dan staat de beste dierenarts direct voor mij klaar. Dus waar hebben we het eigenlijk over ?"

Gelukkig voel ik op dat moment een rukje van mijn baasje aan mijn riem: het is tijd om verder te gaan met mijn plasrondje. Ik draai mij om en zonder opzet (ja echt !) komt mijn poeperd tegen de snuit van Joe. Ik hoor Joe vloeken en tieren en zowaar, hij roept mij na of ik niet meer afstand kan houden.

Tsja, denk ik, waar hebben wij het eigenlijk over ?

Terug naar