Lichtschip 12

09-11-2019

Enige tijd geleden is het Kierbesluit inwerking getreden. Door het op een kier zetten van de Haringvlietsluizen kunnen vissen zoals de zalm en de steur weer naar binnen. Maar zo nu en dan vertoont zich ook wel eens een “vreemde snuiter”. Bassie kan hierover meepraten, hierbij zijn relaas:

Het is weer zo’n avond: ik loop mijn vaste rondje door de Vesting van Hellevoetsluis. Het is schemerdonker en er is bijna niemand op straat. Wat wil je ook, het regent pijpenstelen. Ik loop langs de kade en kom aan bij mijn favoriete lantaarnpaal en til mijn poot op. Mijn baas staat in een portiekje en steekt al schuilend nog een peuk op.

Ik klapper een aantal keer met mijn oren en schud de regendruppels van mijn kop. De baas maakt geen aanstalten om zijn schuilplek te verlaten. Maakt niet uit, dan maak ik alleen mijn plasrondje wel af. Ik klapper nog een keer met mijn oren en wil mijn weg verder vervolgen.

Dan hoor ik plots: “Hé, kan het wat zachter met dat geklapper? Ik kom hier voor mijn rust hoor!” Ik schrik en kijk in de rondte,  maar zie niets bijzonders.

Ik wil weer verder gaan als er plots iets in het water van de haven beweegt. Vlak bij mij, ter hoogte van het lichtschip Noord Hinder. Ik merk dat ik vanuit het water bekeken word. Het begint nu toch wel griezelig te worden. Wat zal ik doen? Terugrennen naar de baas? Nee, laat ik dat maar niet doen. De baas noemt me dan weer een schoothondje en dat vind ik maar niks. Ik ben geen schoothondje.

Dan komt er een koppie boven water. Wat is dat nou? Ik blijf op afstand en hou het koppie goed in de gaten. Het koppie begint tegen mij te praten. “Hé, neef, hou effe rekening met mij. Ik ben niet zo gediend van dat geklapper van je. Ik kom hier namelijk voor mijn rust. Begrijp je?”

Ik begrijp het niet, maar knik voor de zekerheid toch maar even met mijn kop. En ik waak ervoor om met mijn oren te klapperen, je weet tenslotte maar nooit. Ik verzamel al mijn moed en probeer met een zo zwaar mogelijke stem het gesprek aan te gaan. Die zware stem, dat lukt niet helemaal, want schuchter en zachtjes weet ik alleen maar piepend een “Neef??” uit te brengen. Het koppie in het water proest het uit.

 ”Ja, wat denk jij dan? Ik ben Rob, de zeehond, je neef. Jij bent toch ook een hond? Alhoewel, met dat piepstemmetje van jou lijk je wel een schoothondje!

Ik ben dus je neef. Ik heb verre reizen gemaakt en ik kom van buitengaats. Dat ken je toch wel? Dat ligt achter die Haringvlietsluizen, zeg maar aan de zeekant.

Op een gegeven moment kom ik langs die Haringvlietsluizen en zie ik dat ze op een kiertje staan. Ik ben nieuwsgierig van aard, dus ik denk, weet je wat, ik ga even binnen kijken. Dus ik zwem door die kier en ik ben nog maar net binnen of ik hoor al een hoop gehuil. Ja echt! Blijkt er meteen om de hoek bij die sluizen een crèche met allemaal jonge zeehondjes te zitten. Man, man, wat een kabaal. En je weet het, ik kom hier voor mijn rust.

Dus ik denk, weet je wat, ik zwem gewoon een stukje verder een haventje in. En wat denk je? Heb ik eindelijk mijn rust gevonden staat er ineens zo’n klein keffertje op de kade met zijn oren te klapperen. ‘T is toch niet te geloven? En als ik ergens chagrijnig van word, dan zijn dat wel klapperende oren die mijn rust verstoren. En weet je wat er gebeurt als ik chagrijnig word? Nou neef, dan heb ik enorme trek in wat eten. Dan lust ik sommige dingen, zoals vis of bijvoorbeeld kleine hondjes, wel rauw.”

Ik sprint terug naar mijn baasje en denk bij mijzelf: dan maar een schoothondje!

Naar